นวนิยายรอบสุดท้ายรางวัลซีไรต์ปี 2537 ของ ธีระยุทธ ดาวจันทึก เป็นชื่อชนกลุ่มน้อยในภาคอีสานตอนล่าง เนื้อหาอันหนักแน่น มุ่งหวังอธิบายหลัก อิทัปปัจยตา(ความเป็นเช่นนั้นเอง) ผู้เขียนใช้วิธีการเขียนแบบกระแสสำนึกมาใช้โดยผ่านการคิดคำนึงของชายชราทำให้นวนิยายเรื่องนี้ลงตัวและงดงามด้วยวรรณศิลป์
514 หน้า ขนาด 12x18 ซม.